Μπανβίλ, Τεοντόρ ντε-

(Theodore de Banville, Μουλέν 1823 – Παρίσι 1891). Γάλλος ποιητής. Επιδέξιος τεχνίτης του στίχου και της ρίμας, ανήκει σ’ εκείνη την τελική φάση της ρομαντικής γαλλικής ποίησης, που βρήκε το αποκορύφωμά της στην τεχνοτροπία των παρνασσιστών· όταν η ποίηση αυτή εξελίχτηκε σε πραγματική σχολή, ο Μ. αναγνωρίστηκε ως ένας από τους πατέρες της και δημοσίευσε μια πραγματεία περί προσωδίας. Η πιο γνωστή από τις συλλογές στίχων του Ιδιόρρυθμες ωδές (1857) τον τοποθέτησε, κατά την κρίση των συγχρόνων του, πλάι στους Γκοτιέ, Μπωντλέρ και Λεκόντ ντε Λιλ· αλλά και οι προηγούμενες συλλογές του – Οι καρυάτιδες (1842) και Οι σταλακτίτες (1846) – γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Υπήρξε επίσης αξιόλογος πεζογράφος, διηγηματογράφος, μελετητής και κριτικός του θεάτρου· έγραψε κωμωδίες σε στίχους, αλλά καλύτερο έργο του θεωρείται το Γκρενγκουάρ (1806), γραμμένο σε πεζό λόγο. Ο Γάλλος ποιητής Τεοντόρ ντε Μπανβίλ, σε προσωπογραφία του Ντεοντέκ. (Μουσείο Βερσαλιών)